این محله در ابتدا یکی از اراضی روستای یافت آباد محسوب می شد که بیشتر در آن به کشاورزی و باغداری اشتغال داشتند. مردمی که در این منطقه اشتغال داشتند اغلب کارگر بوده و از اقشار کم درآمد جامعه به شمار می رفتند که به منظور بهره برداری از شن و ماسه موجود در معادن این منطقه واقع در رود کن در این منطقه سکونت گزیدند. ابتدا به مثابه بیشتر مناطق جنوبی تهران در آلونک مانندهایی اسباب زندگی محقر خود را مهیا نمودند. این زمین ها به تدریج در جریان سال های ۴۶ تا ۵۲ به اشخاص عادی و یا مالکان اراضی اطراف واگذار شد و آنان نیز پس از تقطیع این زمین ها را در اختیار مشتریان دیگر قرار دادند. حتی برای مدتی شادآباد را به نام یکی از مالکان آن منطقه که مهرعلیان نام داشت شادآباد مهرعلیان می گفتند. شادآباد در ابتدا منطقه ای کارگرخیز محسوب می شد که دارای نیروی فعال مناسبی از این نظر بود و این افراد بدون هر گونه عملیات مکانیزه و با اتکا بر قدرت بدنی خود به استخراج شن و ماسه می پرداختند. در جریان رشد تدریجی این محله بخشی از آن نیز که در قسمت غربی آن واقع شده بود به تصرف سفارت ایتالیا درآمد و برای مدتی که به عنوان محل گشت و گذار خارجی ها و سایر صاحب منصبان در آمده بود آن را از فرط سرسبزی باغ شاه نیز می نامیدند. هرچند هنوز بقایای این باغ در این بخش از محله دیده می شود. در جریان تفکیک محلات در سال ۱۳۸۷ این محله از دو محله دیگر یعنی سعید آباد و شمس آباد نیز جدا شده و به صورت محله ای واحد درآمد